Wij leven in een klaagcultuur. Ook ons contractenrechten doet daar aan mee. Volgens de wet moeten geleverde zaken aan de overeenkomst beantwoorden. De koper bijvoorbeeld mag verwachten dat het gekochte product de eigenschappen bezit die de koper op grond van de overeenkomst mocht verwachten. Is dat niet het geval, dan is er sprake van non-conformiteit. In de wet is geen termijn gesteld tot wanneer na de levering de koper voortdurende conformiteit mag verwachten (denk aan slijtage). De conformiteitsperiode zal daarom afhangen van omstandigheden zoals de normale levensduur van het product en de prijs.

Een andere vraag is hoe snel u moet melden dat de geleverde zaak niet aan de verwachtingen voldoet. De wet blijft hier in algemene termen steken. De koper kan op een gebrek in de prestatie geen beroep meer doen indien hij niet binnen bekwame tijd nadat hij het gebrek heeft ontdekt of redelijkerwijs had moeten ontdekken bij de leverancier heeft geprotesteerd. Kort en goed staat er dus: als u niet tijdig klaagt, dan bent u uw rechten kwijt! Waarom is dat?

De gedachte er achter is dat een leverancier erop moet kunnen vertrouwen dat de koper, binnen een korte tijd nadat hij de zaak heeft verkregen, onderzoekt of de prestatie aan de overeenkomst beantwoordt en dat hij, indien dit niet het geval blijkt te zijn, zulks met dezelfde spoed aan de leverancier mededeelt. Op deze wijze wordt ook de leverancier beschermd tegen late en moeilijk meer te betwisten klachten.

Natuurlijk kan er pas geklaagd worden nadat de prestatie is geleverd. Dat kan anders zijn wanneer de koper al voor de levering in de gelegenheid is gesteld tot een inspectie (bijvoorbeeld van een kantoor in aanbouw), in welk geval de koper bij ontdekte gebreken meteen dient te protesteren.

Opnieuw de vraag: hoe snel moet u klagen? Wat is een ‘bekwame tijd’ zoals de wet weergeeft? Dat hangt af van de omstandigheden van het geval, maar duidelijk is dat het met zoveel voortvarendheid dient te gaan als in redelijkheid van de koper mag worden gevraagd. Voor consumentenkoop geldt sowieso een harde termijn van twee maanden. De vraag of het gebrek gemakkelijk is vast te stellen, zal daarbij zeker van belang zijn maar bijvoorbeeld ook de eventuele deskundigheid van de koper. Veel harde handvatten zijn kortom niet te geven, daarom twee tips.

Voor de verkoper: neem een bepaling op in uw algemene voorwaarden inhoudende dat onverminderd het bepaalde in artikel 6:89 BW een aanspraak tot schadevergoeding vervalt indien niet binnen een jaar nadat de feiten waarop de aanspraak is gebaseerd bij uw koper bekend waren of redelijkerwijze bekend konden zijn geweest, die aanspraak bij de bevoegde rechter aanhangig is gemaakt.

Voor de koper: controleer zo spoedig mogelijk of de zaken aan uw verwachtingen voldoen en zo dat niet het geval is: klaag! Klaag schriftelijk en geef daarbij duidelijk aan wanneer de klachten zijn ontdekt wat de klachten zijn.

. . . terug naar boven

Werkgever en werknemer kunnen in een lastige situatie terecht komen als diverse geraadpleegde medici van mening verschillen over de vraag of de werknemer arbeidsongeschikt is of niet. De vraag is hoe partijen die knoop dienen te ontwarren.

In een recent arrest van de Hoge Raad kwamen de tegengestelde medische oordelen ruimschoots aan de orde. De werknemer had zich ziek gemeld en werd vervolgens onderzocht door de bedrijfsverpleegkundige. Die achtte de werknemer op enig moment gedeeltelijk geschikt voor het verrichten van arbeid. De werknemer moest dus reïntegreren.

Maar op de dag dat de werknemer op het werk moest verschijnen voor het verrichten van passende arbeid, meldde de werknemer zich weer ziek. De werknemer werd gekeurd door de arbo-arts die de werknemer in staat achtte om het werk volledig te hervatten. Op de door de arbo-arts aangegeven datum kwam de werknemer weer niet op het werk, want hij meldde zich weer ziek. En wederom werd de werknemer gekeurd en arbeidsgeschikt bevonden.

Van dit oordeel vroeg de werknemer een second opinion bij het UWV. De keuringsarts achtte de werknemer arbeidsgeschikt. De werkgever stopte daarop de betaling van het loon volgens de regel ‘geen arbeid, geen loon’. De werknemer liet het er niet bij zitten en stelde een loonvordering in. Daarbij legde de werknemer een verklaring van zijn huisarts en behandelend psycholoog over waaruit bleek dat de werknemer psychisch arbeidsongeschikt was. De kantonrechter, die werd geconfronteerd met tegengestelde medische verklaringen en zelf geen medicus is, liet zich daarop informeren door een getuige-deskundige. De deskundige kwam ook tot het oordeel dat de werknemer de volledige periode arbeidsongeschikt was geweest vanwege een psychische aandoening.

De kantonrechter wees daarop de vordering van de werknemer toe. De werkgever ging in hoger beroep en werd door het Hof in de gelegenheid gesteld om tegenbewijs te leveren van het oordeel van de deskundige dat de werknemer arbeidsongeschikt was. De werkgever liet onder andere alle betrokken keuringsartsen horen, alsmede een onafhankelijke psychiater als tegenwicht tegen de door de kantonrechter geraadpleegde deskundige. Vervolgens achtte het Hof de werkgever geslaagd in het tegenbewijs en werd de vordering van de werknemer alsnog afgewezen. De Hoge Raad liet dit oordeel in stand.

De uitspraak illustreert dat de discussie of een werknemer arbeidsongeschikt is of niet uiteindelijk via de gewone regels van het bewijsrecht wordt beslist, waarbij de werknemer het bewijs draagt van de gepretendeerde ziekte en de werkgever tegenbewijs kan leveren en daarin slaagt als de werkgever gefundeerde twijfel zaait over de vraag of de werknemer ziek is.

... terug naar boven